લખું છું શબ્દો ને એ જાણે કવિતા બની જાય છે,
શોધતા તને જીંદગી મારી પડછાયો બની જાય છે.
આવે સ્વપ્નમાં તું તો રાત રળિયામણી બની જાય છે,
ને ઉજાગરા થાય પહોરના તો દિ’ રઢિયાળો બની જાય છે.
રોજ ન નીરખું તો આંખોનું ઓજસ અંધારું બની જાય છે,
તને જોયા પછી જાણે મારી દુનિયા ઉજાસ બની જાય છે.
સફરમાં તું હોવ તો રાહ આસાન બની જાય છે,
હાથમાં હાથ હોય તો રસ્તો મંજીલ બની જાય છે.
ઇબાદત કરો એની કાયમ તો એ ખુદા બની જાય છે,
જે નથી મળતાં દુનિયામાં તે હંમેશા યાદો બની જાય છે.
વરસે મેઘ અનરાધાર તો એ મુશળધાર બની જાય છે,
જે ટીપાં તરસ્યાં રહે એ અકસર “સાગર” બની જાય છે.
સાગર 